νέες σημειώσεις ιστορίας της τέχνης

  ΙΛΙΑΔΑ ΡΑΨΩΔΙΑ Π  Κι ο Δίας στο Φοίβο εστράφη κι έλεγεν ο νεφελοστοιβάχτης: «Απ' τις ριξιές, ομπρός, Απόλλωνα, το Σαρπηδόνα βγάλε· τα μελανά του σφούγγιξε αίματα, μετά κουβάλησέ τον μακριά πολύ, στο ρέμα λούσε τον του ποταμού, με λάδι Π 670   αθάνατο άλειψέ τον, φόρα του θεϊκό χιτώνα γύρω, και στους γοργούς περαματάρηδες, τα διδυμάρια αδέρφια, δώσ' τον, στον Ύπνο και στο Θάνατο, για να τον κουβαλήσουν πέρα στης καρπερής κι απλόχωρης Λυκίας τα καμποτόπια. Μνημούρι εκεί οι δικοί κι οι σύντροφοι με μια κολόνα απάνω θα του σηκώσουν τι όσοι πέθαναν άλλη δε λάχαν χάρη.» Είπε, κι ο Φοίβος δεν παράκουσε το λόγο του κυρού του· απ' τα βουνά της Ίδας έτρεξε στην άγρια μέσα μάχη, κι απ' τις ριξιές γοργά ανασήκωσε το θείο το Σαρπηδόνα μακριά· στου ποταμού τον έλουσε το ρέμα, τον αλείφει Π 680   με λάδι αθάνατο, του φόρεσε θεϊκό χιτώνα γύρω, και στους γοργούς περαματάρηδες, τον δίνει να τον πάρουν, μαζί στον Ύπνο και στο Θάνατο, τα διδυμάρια αδέρφια, που ευτύς στη

    Αττική κύλικα λευκού βάθους από τα  αρχαϊκά νεκροταφεία στη θέση Φικέλλουρα, κοντά στην Κάμιρο της Ρόδου, σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο   [catalog number 1007.77]. Περίπου 460 π. Χ.  [Beazley Archive Vase number 211350 ]   Υπέροχο λιτό σχέδιο με απαλές καστανές γραμμές (1, σ. 156) που πετυχαίνει την απόδοση των πτυχώσεων των ρούχων όσο και την ομορφιά του προσώπου της θεάς. Η Αφροδίτη ντυμένη με ποδήρη χιτώνα και μανδύα  που σκεπάζουν ακόμη και τους αστραγάλους της, ιππεύει τεράστια λευκή χήνα. Στα πόδια της φοράει σανδάλια. Τα περιποιημένα μαλλιά της καλύπτονται από σκούφο. Μοναδικό της στολίδι ένα λεπτό περιδέραιο και μια έλικα λουλουδιού που κρατάει στο δεξί της χέρι.  Καθαρά διακρίνονται δύο εγχάρακτες επιγραφές: α) το όνομα της θεάς,  ΑΦΡΟΔΙΤΕΣ, πίσω από το κεφάλι της β) και ένας άσχετος με το θέμα του αγγείου (2, σ. 22)  έπαινος , ΓΛΑΥΚΟΝ ΚΑΛΟΣ = ο όμορφος Γλαύκων, πίσω από τα πόδια της χήνας.   βιβλιογραφία 1. Tom Rasmusen & Nigel Spivey (επ.) Προσεκτικές ματιές στα

    άκρως αποκαλυπικές σκηνές, γυμνών βέβαια, νεαρών χορευτών - συμποσιαστών   σε αττική ερυθρόμορφη κύλικα πιθανόν από ανασκαφή στο Vulci  που βρίσκεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο και αποδίδεται στο ζωγράφο του Βρύγου 490-480 π. Χ. Ο Dyfri Williams (1, σ. 147-148) γράφει ότι ήδη γύρω στο 500 π.Χ. αφυπνίστηκε το ενδιαφέρον για πιο περίτεχνο σκηνικό στήσιμο, οπότε ο αγγειογράφος εδώ εφαρμόζει σε μεγάλο βαθμό την προοπτική απεικόνιση  (αίσθηση του βάθους)   για να πετύχει μια εξαιρετικά φυσιοκρατική απόδοση του ανθρώπινου σώματος. Χαρακτηριστική η ακραία σμίκρυνση   στον συμποσιαστή που επιδεικνύει τα οπίσθιά του!     βιβλιογραφία 1. Tom Rasmusen & Nigel Spivey (επ.) Προσεκτικές ματιές στα ελληνικά αγγεία. Αθήνα, εκδόσεις Καρδαμίτσα, 1997